Even voorstellen, Alex Keskin en ikzelf; Tjalling Hoekstra (schoonvader van Alex) zijn zaterdagmorgen 25 februari om 5:00 vanuit Jirnsum vertrokken naar het vliegveld van Düsseldorf en dezelfde dag om 17:30 in Antalya, Turkije aangekomen. Daar stond onze huurauto al klaar. We hadden twee grote koffers mee en voor alle familieleden iets meegebracht. Onder andere kleding, tandpasta, zeep en voor de kinderen speelgoed als kleurboeken en viltstiften en stroopwafels. Zelf hadden we ieder een handbagagekoffertje mee met schone kleding een toilettasje.
We zijn de eerste nacht in Antalya blijven slapen en zondagochtend rond 8:00 gaan rijden richting Adana, via Alanya en Mersin. Een afstand van 750 kilometer. Rond 16:00 kwamen we in Mersin, waar we wilden overnachten, maar na een flinke wandeling keken we elkaar aan en besloten door te gaan naar onze eindbestemming Islahiye. Het laatste stuk was spannend, omdat er veel wegen beschadigd zijn en het bovendien donker werd en we niet precies wisten hoe de route er bij lag. Maar Alex was telefonisch in contact met zijn familie en ze wisten ons naar hen toe te loodsen.
Na een emotioneel en warm welkom hebben we Turkse rijst met soep gegeten in de tent die door de hulporganisatie AFAD was verstrekt aan het gezin van Alex zijn broer. Later kwamen ook de andere broers en zussen met hun gezinnen. Er werd buiten gekookt met een grote pan op een open vuurtje tussen de stenen.
Het was goed te merken dat de mensen nog in shock verkeerden en nog niet goed beseffen wat er is gebeurd. Er werd natuurlijk veel gehuild om het verlies van de jongste zus van Alex, haar man en twee van hun drie kinderen. Ze zijn door de broers van Alex eigenhandig uit het puin gehaald. Het enige kind dat nog in leven was, een meisje van 14 jaar oud, ligt nog in het ziekenhuis op 100 kilometer afstand. We hebben haar natuurlijk ook bezocht.
Dit waren voor Alex heel emotionele momenten om zijn familie onder zulke omstandigheden weer te ontmoeten. Vooral zijn moeder van 76 jaar had het er heel moeilijk mee dat ze haar jongste dochter met gezin was verloren en dat haar huis en dat van al haar kinderen verwoest waren. Mensen wilden allemaal tegelijk hun verschrikkelijke ervaringen vertellen en in een kleine tent met 16 mensen is het dan net een kippenhok. Maar er waren ook heel veel stiltes.
De volgende dag, toen het weer licht werd, zag je pas echt de schade. Wat een verwoesting! Huizen die compleet ingestort waren of waarvan de muren helemaal scheef stonden. De toegangsweg naar een dorp verderop was helemaal verdwenen, doordat de twee bergen naar elkaar toe zijn geschoven.
We zijn 2 dagen en 3 nachten gebleven en hebben elk gezin een eerste bijdrage gegeven. We willen later meer voor hen gaan betekenen bij de heropbouw van hun huizen. We zijn met een goed gevoel teruggegaan, blij dat we dit hebben gedaan.
We willen iedereen bedanken voor de geweldige financiële bijdragen, we gaan de families hiermee steunen. We zijn er nog lang niet, bouwmaterialen zijn er ontzettend schaars en dus duur.
