Over de vloer bij …. Frits Smidstra

Als ik door Frits word ontvangen valt een kinderfietsje midden in de woonkamer op. Het staat op de kop. Er moeten een paar zijwieltjes vanaf gehaald worden. Frits: “Dat doe ik even voor ‘kleine Harry’, een kleinkind van mijn vriendin. Hij is op dezelfde dag als mij jarig. Dat maakt het wat speciaal.” We nemen vervolgens plaats aan de keukentafel. Een plek, zal blijken, waar Frits graag mag zitten. Hij heeft er in al die jaren dat hij hier woont vele uren doorgebracht.

Het is 31 augustus 2023. Vijf uur in de middag. De deur van Frits Koopcentrum wordt op slot gedraaid. De deur waar ontelbare klanten en nieuwsgierigen doorheen zijn gekomen. Onder het genot van een kopje koffie nemen Frits en de aanwezige personeelsleden even de tijd om te laten bezinken dat deze deur nu definitief dicht is. Daarna komen al vrij snel een paar verhalen over hetgeen zich er in die periode van 25 jaar heeft afgespeeld.

Over het besluit om te stoppen van het bedrijf is lokaal en regionaal al veel geschreven en gezegd. Een besluit wat Frits nam toen hij op een donderdag in februari vorig jaar op de snelweg tussen Akkrum en Grou reed. “Mijn gevoel vertelde mij toen dat ik moest stoppen.” Hij is meteen doorgereden naar zijn vriendin Lucie in Wytgaard. En daarna, tegen het einde van de middag, informeerde hij zijn personeelsleden. De dag eindigde zoals vaker aan de keukentafel.

Ja, die keukentafel. Het is een speciaal plekje voor Frits. Ook de laatste tijd. Mijmerend en soms dromend over al die hoofdstukken van het boek dat op 31 augustus vorig jaar is dichtgeslagen. Maar ook aan wat mogelijk nog komen gaat. Er zijn al wat plannen om als ZZP’er aan de slag te gaan. “Het wordt waarschijnlijk iets heel anders” laat Frits zich ontvallen. En meteen erachteraan, met een kleine glimlach: “Meer zeg ik eerst niet.”

Overigens, direct na het sluiten van het bedrijf nam Frits bewust even afstand van het bedrijf. Zo is hij vier weken met zijn vriendin naar Australië geweest. Een goede bekende trouwde er. “Daar had ik in mijn jongere jaren naar toe moeten gaan, dan was ik er misschien wel gebleven.” Zo is hij onder de indruk geraakt van vooral de verscheidenheid aan mooie natuur in dit immens grote land. “Indrukwekkend!”

De laatste, maar ook komende weken is hij overdag vooral bezig om woning en zeker bedrijf ‘verkoopklaar’ te maken. Dat klinkt misschien raar voor een buitenstaande. Want het bedrijf staat immers al een poos in de verkoop. Maar wie het Koopcentrum heeft gekend, en dat zijn er velen, weet dat er ontzettend veel spullen in de beide hallen lagen. Dat kenmerkte ook juist de kracht van dit bedrijf. Al die spullen moesten een nieuw plekje krijgen.

“Het meeste is al elders ondergebracht hoor”, aldus Frits die samen met mij door de hallen loopt. “Ik schat dat hier nog zo’n 10% staat wat verkocht moet worden. Of, als het laatste niet verkocht kan worden, naar de kringloop gebracht wordt.” Het inkijkje laat zien dat er best nog wel wat spullen liggen. Maar Frits verteld dat de telefoon regelmatig rinkelt. En iedere week is er wel aanloop om Frits verder te verlossen van een deel van de restanten.

Ook vertelt hij dat hij er in het algemeen van houd om alles, zeker als er afscheid van wordt genomen, goed achter te laten. Dus opgeruimd en schoon. Dat zit in hem. Zo liep hij in al die jaren steevast over het terrein om peukjes en zwerfafval op te ruimen. En hield hij ook een groenstrook van de gemeente netjes. “Het is het eerste aanzicht van het bedrijf hè, dat moet er goed en uitnodigend uitzien”.

Nu zijn het dus vooral de beide hallen die nog opgeruimd moet worden. En vervolgens wacht een grondige schoonmaakbeurt. Dat doet hij het liefst alleen. Met een eigen planning. Hij schat in dat er nog zo’n twee maand nodig zijn om het leeg en schoon op te leveren. Daarna zal het volgens hem niet lang meer gaan duren totdat het bordje ‘verkocht’ op de gevel kan. “Dat zegt mijn gevoel hè, daar vertrouw ik op.”